Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de junio, 2013

Como una droga

Todos los que pasan por tu vida, dejan una huella. Algunas personas sacan lo peor de ti, otras sacan lo mejor, y luego están esos irreparablemente extraños, los adictivos que simplemente sacan el máximo de ti. De todo. Son como una droga, nunca tienes suficiente, cualquier rato a su lado te parece demasiado corto. Te hacen sentir tan vivos que los seguirías directamente al infierno, solo para conseguir tu dosis.

Caer y otras maneras.

Caer es inevitable para los seres humanos. Caer, fallar, hundirse. Aunque te hayas tirado voluntariamente, siempre hay un momento, en mitad de la caída, en el que darías cualquier cosa por volver atrás. Es así. Siempre. Pero todos preferimos la locura a la sensatez de la indiferencia. Y el problema no es el dolor que la caída nos produce. El dolor te hace sufrir, pero no te destruye. Todos necesitamos sentirlo alguna vez, para darnos cuenta de que podemos ser más fuertes. El problema es la soledad engendrada por el dolor. Eso es lo que te mata lentamente, lo que te aísla de los demás y del mundo. Y eso despierta la soledad que hay en ti. Es algo así como querer. Querer es un peligro. Es esperar ganarlo todo arriesgándose a perderlo todo, y algunas veces es también correr el riesgo de ser menos querido de lo que uno desea. Y por ello, mucha gente no esta dispuesta a correr el riesgo. Por eso de que en estos tiempos, si dos personas se quieren, parece no haber final feliz.

Liberalo

Mira a tu alrededor. Toda esa gente. ¿Cuándo perdieron la sonrisa? Me pregunto qué ha cambiado desde que soñaban con ser mayores. ¿Qué nos ha pasado? Sin saber cómo ni porque pasamos de ilusionarnos con los sueños a olvidar sueños hechos meras ilusiones. Quizás hemos dejado que el miedo nos venza, no lo sé. Pero si algo está claro es que aquello que nos mantiene vivos es desvivirnos por lo que buscamos, cada vez que sale el sol nos despertamos, lo mismo de cada día, mes y año.  Créeme, ninguna decisión es en vano, por una vez, dejemos que suceda lo inesperado. Quitémonos el velo del pasado y caminemos, olvidemos por una vez nuestros miedos y soñemos. Persiste, se constante, no abandones, lucha. Y si te equivocas, suerte la tuya. Quien pudiera equivocarse cada día, reconocerlo, pedir disculpas, quien pudiera  mejorar de esa manera. Porque cuanto más caemos, más nos levantamos. Porque cuanto más suframos, más aprenderemos, Al fin y al cabo amar es una forma de vida. Diría que somos anim

Quizás sea el final

La primera vez que dije: "Tal vez sea el, quizás me guste, un poco". Todavía lo recuerdo. Quien me lo iba a decir entonces, que lo serias todo para mi, que la mitad de mi adolescencia la pasaría enamorada de ti. Hace casi cuatro años. Quien nos iba a decir a todos que pasarían volando. Hemos terminado la ESO. Comenzamos bachillerato. Y sigo sintiendo lo mismo que el puto primer día. Cada vez que hacíamos tonterías juntos. Cuando te sonreía y te llamaba idiota, unas cinco veces al día. Cuando te reías de mi y yo me reía de ti. Esos días en los que hablábamos y nos insultábamos a cada segundo. Tu ni te acuerdas de todo eso. Pero te juro que para mi significaron muchísimo. Me han echo ser como soy. Ahora son recuerdos. Y me alegro de tenerlos. Porque son y serán parte de mi. Ahora lo que me preocupa es, ¿seguiré siempre así? ¿O esto se acaba aquí? Han sido unos bonitos años, y los recordare de la mejor forma. Y tú has estado presente en ellos, siempre, de una manera u otra. Pero

¿Porque empezaste a hablarme?

¿En que jodido momento se te ocurrió pulsar sobre mi nombre para poner un simple "hola"? Dime, ¿por que decidiste hablarme precisamente a mi? Seguramente, la rutina te harto, necesitabas algo que hacer y alguien con quien charlar. Seguramente, no lo pensaste mucho. Seguramente, fue una tontería. Quizás no tenias nada mejor que hacer. Tal vez el aburrimiento te pudo y solo querías algo de entretenimiento. Pues, siento decírtelo, te equivocaste de persona. Aunque parece que ya te has dado cuenta. Lo que me jode es que ya han pasado ocho meses desde la primera vez que me hablaste. Y, has seguido haciéndolo. Eso es lo peor. Porque al principio, me daba igual. Me dabas igual, más bien. No me importabas para nada, en serio. Pero, las chicas nos enamoramos de lo que nos dicen, ya sabes. Y eso es lo que me paso. Cada día que hablábamos me iba a dormir con una sonrisa. Porque, aunque nuestras conversaciones fueran estúpidas, a mi me gustaban. Me hacían sentir bien. Parecía que te preo

Yo misma

Asúmelo. Otro más que no te quiere. Se une a la interminable lista de tíos que pasan de ti. No se de que te sorprendes. Solo hay que pensar un poco. Hija mía, no vales para nada. Nadie te aguanta, ni siquiera tus mejores amigas. Entiéndelo, eres pesada, dices cosas sin sentido y no tienes nada de especial. No eres graciosa, no eres guapa, no eres simpática, no eres creativa. Solo eres una chica callada, tímida y, si me apuras, aburrida. Una sosa. Es normal que nadie muestre ni un grado de interés por ti. Nadie se preocupa por ti. Se la sudas a todo el mundo cariño. ¿Y todos esos complejos que tienes? Mira, lo primero que debes hacer es empezar a quererte un poco, tal y como eres. Que te importe una mierda lo que piensen los demás. Tal vez así las cosas comenzarían a  irte mejor.

Eskerrik asko

Oraindik ez dut sinesten guztia bukatu dela. Betirako. Ekintza guztiak, momentu zoragarri guzti haiek, talde osoaren irribarrea eta etengabeko emozioa. Euskarari dedikatutako denbora, denek dugun sentimendu berbera. Barreak, jolasak, irabazi dugun konfiantza, motibazioa. Elkarlana, tontakeriak, abestiak eta bizitako une guztiak. Arazoekin, zenbait desadostasunekin ere, baina aurrera egin dugu. Hau guztia betirako amaitu da jada. Bi urte hauetan, euskarak duen garrantziaz ohartu naiz, eta hizkuntza hau maitatzen hazi naiz. Gure hizkuntza delako, bakarrik gurea. Eta hori ezin du inork aldatu. Orain dakit, zerbait handia izan gara. Pertsona gutxi osaturiko taldea, baina oso handiak. Guztiak, munduaren kontra, euskararekiko sentimendua bultzatuz. Gaur, pozik nago. Primerako bi urte pasatu ditudalako talde honetan, eta ez nuke bizipen guzti hauek inoiz aldatuko. Euskara nire bizitzaren zati bat da orain. Eta ez dut inoiz ahaztuko. ESKERRIK ASKO.

Aprenderás

"Después de un tiempo aprenderás que el sol quema si te expones demasiado. Aceptaras incluso que las personas buenas podrían herirte alguna vez y necesitaras perdonarlas. Aprenderás que hablar puede aliviar los dolores del alma... descubrirás que lleva años construir confianza y apenas unos segundos destruirla y que tu también podrás hacer cosas de las que te arrepentirás el resto de la vida." William Shakespeare